Christogees als tweede taal

Nederlandse christenen zijn een apart volkje: doordeweeks spreken ze overwegend Nederlands met hun collega's, vrienden en familie. Maar dan plotseling in het gesprek met God zelf, of met andere christenen tijdens de zondagochtend meeting switchen we naar een apart dialect: het Christogees. Christogees wordt in het Christogees ook wel "Tale Kanaäns" genoemd. Het is een combinatie van het Nederlands met wat Statenvertalings, Enbégees en Kerkiaans. In het Christogees zingen we niet over hoe tof God is, maar we loven en prijzen de HEER. We steken die goede man geen hart onder de riem, maar we krijgen een woord van bemoediging voor die broeder op ons hart.

Christogees creëert afstand

Het is niet mijn bedoeling om even lekker te zeuren over kleinigheidjes als taalgebruik omdat het mij niet aanstaat. De reden dit te noemen is het volgende: Christogees creëert afstand. Afstand tussen veel christenen en God, tussen volwassenen en kinderen/tieners en al helemaal tussen de kerk en ongelovigen.

Het Christogees creeert afstand tussen een gelovige en God de Vader (voor mij en in ieder geval sommige anderen).
Tijdens een bidstond (Nederlands: gebedsbijeenkomst) of de eredienst (de zondagse bijeenkomst) hoor je mensen prachtig bidden "opdat de sluizen van de hemel geopend worden en de Geest door de rijen zal gaan" en dan denkt de ene "sjonge, die weet dat mooi te bidden zeg! Daar hoef of durf ik met mijn gehakkel niets aan toe te voegen." en een ander denkt "Waar heeft die het nou weer over?!".
De bidder zal vast goede intenties hebben maar door z'n taalgebruik kan het afstandelijk over komen of brengt het onzekerheid bij anderen. Bovendien kan het het idee geven dat het Christogees dé taal is waarmee je God aanspreekt.

Het is daarnaast lastig je gevoelens te uiten in een andere taal dan je moedertaal, in een bewoording waarvan je eigenlijk niet goed weet wat het precies betekent.
Waarom kunnen we niet tegen de Vader praten zoals we tegen een vader praten? Dit met het gepaste respect uiteraard.
"Vader, dank U wel dat U mij deze dag helpt om mijn werk goed te doen. Eigenlijk heb ik er helemaal geen zin in en ik baal ervan dat... maar ik wil er toch voor gaan. Help me alstublieft te doen wat U graag wilt wat ik doe." God heeft echt geen voorkeur voor bijbeltaal.

En wat denk je hoe de kinderen en tieners de gebeden en oproepen op zondag ervaren wanneer er wordt gesproken over de goedertierenheid, en lankmoedigheid die Hij ons betoont? Kunnen we God dan niet beter bedanken hoe goed en geduldig Hij is voor ons? Dan snapt iedereen tenminste wat we bedoelen en kunnen de jongeren het ook volgen.

Er zijn zelfs kerken waar kinderen psalmen en beleidsstukken in de Statenvertaling uit hun hoofd moeten leren! Niet alleen snappen ze geen hout van wat ze zitten te stampen, ze krijgen zo ook het idee dat God stoffig en ingewikkeld is, en net zo ontoegankelijk is als de taal waarin Hij besproken dient te worden. Zullen we alsjeblieft afstappen van dat taaltje? Ik vind het zo maf dat we met z'n allen zo bidden en praten, als we in christelijk gezelschap zijn. Schadelijk is het! Ik snap het volkomen als die kinderen/tieners vervolgens de kerk oersaai vinden en niet kunnen wachten tot ze niet meer verplicht mee hoeven. Ik leer ze veel liever de bijbel aan in 21e-eeuws Nederlands ook al zou dat een iets minder correcte vertaling zijn ten opzichte van de grondtekst.

En leg alsjeblieft niet 'het evangelie' uit in de bewoording dat door het bloed van Jezus het voorhangsel gescheurd is en we vrije toegang hebben tot de Vader. Jezus droeg onze zonden aan het kruis en nu mogen we rechtvaardig tot Zijn troon naderen. Dan komt de heilige Geest woning maken in je hart.
Ik hoef denk ik niet toe te lichten waarom deze uitleg geen succes is :)

Het is waar dat sommige bijbelse begrippenlastig uitgedrukt kunnen worden in het hedendaags Nederlands. Woorden als 'heilig' en 'rechtvaardig' hebben een diepe betekenis en zijn niet zomaar te vertalen naar vlotte taal. Misschien is het goed zulke woorden wel te blijven gebruiken maar dan moeten we de betekenis goed uit leggen aan elkaar en aan de jongeren! Hoewel dit geeneens de meest abstracte woorden van het Christogees zijn, kunnen weinig tot geen tieners uitleggen wat deze twee woorden betekenen. Dit betekent dus dat ze puur door ons taalgebruik delen van de dienst en andermans gebeden niet kunnen volgen.

Hier is een mooie uitdaging waar je zelf én je omgeving veel profijt van zal hebben: Probeer eens in je persoonlijk en openbaar gebed geen enkel woord of uitdrukking te gebruiken die een pasbekeerde of een tiener niet zou begrijpen. Probeer eens alles te vertalen naar het 21-eeuws Nederlands. Hierdoor ga je veel bewuster om met je gebed. Het helpt je enorm om met God als je Vader te praten en je creëert geen afstand zoals hierboven uitgelegd.

Verder artikelen worden geplaatst op mijn website In Goede Grond